Nu meer dan ooit heb ik genoeg te vertellen! Over het klimaat, de politiek, de mensen om me heen. Ik vind overal wel iets van. En je krijgt een kijkje in mijn hoofd.. Prepare for a Rollercoaster ride!
Ik blijf maar aan de zelfmoord van Ella Vogelaar denken 😞 een van de weinige Haagse politica waarvan ik serieus dacht “kijk! Die vrouw snapt het” maar omdat ze aan “de kleine man” dacht werd ze te kakken gezet.
Stel je eens voor een wereld waarin het niet om geld draait, maar om menselijkheid. Een wereld waarin we leven om elkaar (en onszelf) te helpen, en als soort vooruit te gaan, ipv achteruit. Zo’n wereld zou gratis wifi hebben!
Het is allemaal wat. Privacy voorvechters hebben de tijd van hun leven met alle schandalen die uit komen over Facebook, Google, Microsoft en Apple (om de Chinese en Russische merken nog maar niet te noemen). En ook ik maak me steeds meer zorgen over mijn eigen privacy. Niet in de laatste plaats omdat we een minister (ja Grapperhaus.. echt grappig vind ik je niet) hebben die het liefst alles van iedereen over zijn scherm il zien scrollen, hij zal er ongetwijfeld op klaar komen zoveel macht en kennis.
Die drang naar meer... meer geld, meer macht, meer spullen! Het leid uiteindelijk ook naar meer werken. En dat is jammer :( Als mensen eens niet zo hebberig waren, en eens met minder genoeg namen, dan was dat beter voor alles!
De discussie en de bijbehorende problemen zijn al zo oud als de weg naar Keulen, en ook ik maak me er schuldig aan dat ik soms graag mijn mening spui over dit onderwerp. Hondenpoep opruimen. Ik vind het de normaalste zaak van de wereld. Ik stap niet graag in de voetzoeker van andermans gezelschapsmaatje, ik stel me zo voor dat een ander er niet om staat te springen om de Tango te walzen in de gelukskoekjes van Drako.
Mijn brief aan de woningbouwvereniging. En dit lieve mensen.. is dus een blik in het binnenste van mijn hoofd. Speciaal voor de mensen die blijven vragen waarom ik zoveel tijd en energie aan deze "onzin" besteed. Het is inmiddels een principe kwestie. Daarnaast kan ik zeer slecht tegen onrecht. Niet alleen onrecht tegen anderen, maar ook tegen mijzelf.
Ik heb het al eens vaker geroepen, en hoe meer ik er over nadenk hoe meer ik van mijn eigen wijsheid overtuigd raak, maar de huidige maatschappij heeft duidelijk last van keuzestress. Het begint al als je op staat met wat je aantrekt. Welke creme er beter is voor je gezicht vandaag (Ph Waarde, Aminozuren, Vochtgehalte.. je moet het allemaal incalculeren) en als je voor het ontbijt nog niet gestressed was dan berg je maar.. want naast alle superfoods, oatmeals en andere dairy-free, gluten-free anti-radicaal vrije moleculen moet je ook nog eens rekening houden met alles waar je deze ochtend wel of geen kanker van krijgt.
Ik heb het al eens eerder geroepen, en ik blijf het roepen. Op de een of andere manier blijft het mensen verbazen als ik zeg dat ik al jaren aan depressies lijd. "Goh, dat had ik nooit gedacht" en "zo zie je er helemaal niet uit" staan in de top vijf van antwoorden. Ik denk dan altijd, hoe ziet een depressief iemand er dan wel uit? Moet ik met een fles alcohol dronken op een bankje in het park onder een krantje slapen? Moet ik langs het spoor lopen in veel te zwarte kleding?
Het is een zware tijd geweest. Niet alleen lichamelijk, maar zeker ook geestelijk zat ik de afgelopen twee jaar niet lekker in mijn vel.
