Het is weer zover. In September laat Apple al jaren nieuwe dingen zien. iPhone’s, iPad’s, de geruchten zijn niet uit de lucht te grijpen. Iedereen lijkt er al van alles van te weten! Iedereen.. behalve ik. Ik wacht geduldig op wat komen gaat. Een speciaal avondje voor mijzelf. Een beetje zoals anderen een speciale Starwars avond organiseren. Of een Pokemon clubje.

Ik ben het ZO beu!

Iedereen die mij kent bestempeld mij als een zachtaardige, ietwat sociaal gestoorde jongen met het hart op de juiste plek. En dat klopt ook! Ik ben doorgaan pacifistisch ingesteld en ik ga confrontaties liever uit de weg. Volgens mij was dit de motivatie voor mijn buurvrouw om mij de afgelopen vijf jaar steevast te treiteren met gezeur en briefjes.

De discussie en de bijbehorende problemen zijn al zo oud als de weg naar Keulen, en ook ik maak me er schuldig aan dat ik soms graag mijn mening spui over dit onderwerp.

Hondenpoep opruimen. Ik vind het de normaalste zaak van de wereld. Ik stap niet graag in de voetzoeker van andermans gezelschapsmaatje, ik stel me zo voor dat een ander er niet om staat te springen om de Tango te walzen in de gelukskoekjes van Drako.

De helden van de zorg noemt Rutte ze..

Maar het zijn diezelfde helden van de zorg die mij weg sturen, terwijl mijn vader ligt te creperen van de pijn.

Die drang naar meer… meer geld, meer macht, meer spullen! Het leid uiteindelijk ook naar meer werken. En dat is jammer :( Als mensen eens niet zo hebberig waren, en eens met minder genoeg namen, dan was dat beter voor alles!

Een minder groot huis, en een minder grotere auto betekenen ook minder vaste lasten. Helaas zijn er ook lasten waar we niks aan kunnen veranderen, maar als je al 500 euro per maand kan besparen op huis en auto, kun je dus al een aantal uur per week minder gaan werken. Althans.. dat is mijn theorie!

Iemand vroeg mij “waarom blog jij over je depressies, vind je dat niet heel persoonlijk”

Ja, natuurlijk is het heel persoonlijk. Je geeft jezelf bloot, en stelt je daarbij open voor allerlei soorten reacties van andere mensen. Waarom ik er dan toch voor kies om dit zo te doen?

Ik blijf maar aan de zelfmoord van Ella Vogelaar denken 😞 een van de weinige Haagse politica waarvan ik serieus dacht “kijk! Die vrouw snapt het” maar omdat ze aan “de kleine man” dacht werd ze te kakken gezet.

En nu blijkt dat ze na jarenlange depressies zelfmoord heeft gepleegd!

Ziezo, duidelijker kan ik het niet zeggen. En hoewel ik mijn politieke mening doorgaans voor mezelf houd, kan ik nu toch weinig anders dan mijn gal spugen. En dat doe ik dan ook.

In mei verloor ik mijn vader, op een heel onverwacht moment. Het was ook het moment waarop de Corona pandemie op zijn eerste hoogtepunt was. Als familie werden wij geconfronteerd met strenge doch begrijpelijke maatregelen. In die laatste twee weken van mijn vader’s leven heb ik hem niet elke dag kunnen zien. Door regelgeving mocht er per dag maar een iemand bij, en moesten mijn moeder, broertje en ik dus afwisselen. Mijn familie heeft hem helemaal niet meer kunnen zien. Geen knuffel kunnen geven, geen afscheid mogen nemen. Want zo waren de Corona regels, dat je geliefde ligt te sterven was geen goed excuus.

Het is een discussie die ik recentelijk had die mij er toe deed besluiten te bloggen over dit fenomeen.

Een vriend en ik zaten samen te eten, de tv stond aan op het 18:00 nieuws. Eegens in de randstad had een vader zijn kind en partner dood geschoten en daarna de hand aan zichzelf geslagen.

Iedereen zegt het. Omdat het hoort, omdat het zo is.. “het verdriet slijt” “straks denk je aan de leuke momenten” dat soort gezegdes!

En misschien is het ook wel zo. Geen idee, ik verlies nu pas voor het eerst een ouder. Maar wat ik wel weet, is dat de dood van mijn vader een obstakel is waar ik (zonder hulp) misschien niet over heen kom.